De eerste paar daagjes

Afgelopen zondag zijn we na een lange vlucht eindelijk aangekomen op het vliegveld in Port Elizabeth. De reis is goed verlopen en we hebben gelukkig geen vertraging gehad. Het laatste vliegtuig waar we mee vlogen, was wel even wennen. Het was een klein propeller-vliegtuigje waar maar weinig mensen in konden. Het landen was dan ook geen pretje, ook vanwege de vele wind die er hier staat. We merkten voor het eerst dat we in Zuid Afrika waren, toen we een bordje zagen op het vliegveld met: 7minuten lopen naar de gate. Uiteindelijk bleek dit maar 2 minuten lopen te zijn. Typisch Zuid-Afrikaanse snelheid dus..

Eenmaal aangekomen op het vliegveld, kwam Junayne ons ophalen. Junayne woont bij ons op het terrein, en zorgt ervoor dat wij als vrijwilligers, ons thuis voelen hier in Zuid-Afrika. Onderweg heeft hij ons het een en ander verteld wat ons te wachten staat de komende tijd. Bijvoorbeeld dat we met 22 meiden in één huis wonen, in plaats van met 13 (zoals we in eerste instantie dachten).

Dezelfde avond hebben we met z’n allen een braai gehad. Dit is typisch Zuid-Afrikaans, een soort barbecue. Hierbij hebben we dus ook de andere meiden leren kennen, en Roos: ons aanspreekpunt. Het was een super gezellige, maar vooral ook erg koude avond. En wij alleen maar onze zomerkleren ingepakt.. Daar zaten we dan in de kou, het leek net Nederland. Daarna zijn we vroeg ons bed in gedoken.

De volgende dag konden we gelukkig lekker uitslapen, want we hadden een dagje vrij. We hebben deze dag vooral de buurt en Port Elizabeth verkend, Inge’s verjaardag gevierd, en van het uitzicht en de warmte (!!!) genoten. Deze dag zijn we dan ook stuk voor stuk verbrand.
Dinsdagochtend vertrokken we vroeg in de ochtend om alle projecten te bezoeken. We kwamen aan bij de township en ontmoette daar Prof en Theo. Theo was een grappige verschijning, met continu een kam in zijn haar. Hij had ook nogal wat praatjes. Prof is een soort leider van de township en heette ons een warm welkom. Hij was dan ook erg blij dat we ons geld besteed hebben om hen te komen helpen, en niet aan een of andere dure vakantie. Het was een bijzonder praatje en heeft indruk op ons gemaakt.

Na zijn verhaal vertrokken we naar de verschillende projecten, waaronder onze crèche: Ilitha. Onderweg hebben we al veel verschillende indrukken kunnen opdoen van de township. Het verschil tussen de stad (rijke buurt) en de township is erg groot. Dit is bijna niet voor te stellen. De overgang tussen de stad en de township is dan ook erg plotseling. Erg ligt veel rommel op straat en je ziet veel dieren rondzwerven. De huizen zijn gemaakt van golfplaten en planken.

Wanneer je door de township heen rijdt, lijkt het één groot spinnenweb. De mensen hebben geen stroom in hun eigen huisje, en ‘stelen’ dit dan van het vliegveld wat erg dichtbij de township ligt.

Toen we aankwamen bij onze crèche Ilitha, kregen we een warm welkom van mama Iris. Ze stelde zich aan iedereen persoonlijk voor. Onze eerste indruk van haar was dat het een erg lieve vrouw is. Daarna zijn we eventjes bij de kindjes gaan kijken en zongen ze voor ons een liedje. Super leuk!

Na het maandag en dinsdag dus rustig aan te hebben gedaan (wat erg fijn was!!), startte we woensdag voor het eerst bij de crèche. We waren allebei erg benieuwd naar wat ons te wachten stond, en vonden het ook wel erg spannend. Toen we aankwamen spraken we kort met mama Iris, en werden we naar de kinderen gebracht. Daar ontmoette we Robin en een andere lerares. De kinderen waren nog volop aan het spelen en kwamen soms naar ons toe voor een High Five of een ‘duim’. We mochten van mama Iris gaan zitten en na een tijdje gingen de kinderen gescheiden tegen de muur aan zitten. Ineens moesten de kinderen één voor één naar het midden van het lokaal lopen om zichzelf voor te stellen. Het ging op deze manier: my name is… my surname is… i am … years old… i am a girl/boy.. and i am from …. Wanneer ze dit vertelde moesten ze per se ons aankijken, omdat wij de nieuwe ‘teachers’ waren. Zo werden we dan ook meteen vanaf het begin genoemd. Dit hadden we totaal niet verwacht, maar vonden het wel bijzonder. In Nederland zijn we gewend om eerst een introductie te krijgen en te wennen aan de crèche. Dit was hier totaal niet het geval. Na het voorstelrondje gingen de oudere kinderen in een rij bij de deur staan samen met Robin. Zij vertrokken naar een ander lokaaltje. Omdat wij niet wisten wat we moesten verwachten, bleven we nog maar eventjes zitten. Dit was blijkbaar niet de bedoeling, want de andere teacher riep al meteen: ‘the children and Robin are already gone’. Dit was dus voor ons het teken dat we hen moesten volgen naar het andere lokaal. Voor ons was het erg onduidelijk wat er nou precies van ons verwacht werd en wat we moesten doen. De teachers gingen er naar onze mening al vanuit dat we alles al wisten en dat we zo uit het niets een activiteit konden doen met de kinderen. Dit moesten we dus ook meteen doen. We hadden het gevoel dat we al snel in het diepe werden gegooid. Uiteindelijk hebben we ons improvisatievermogen en creativiteit ingezet, en hebben we een activiteit gedaan die de kinderen erg leuk vonden. De rest van de dag hebben we buiten in het zonnetje met de kinderen gespeeld, voorgelezen en gezongen. Ook Nederlandse liedjes (haha).

Deze dag was voor ons een erg drukke dag, met veel nieuwe indrukken. Maar het was voor ons een erg geslaagde en leuke eerste dag! Op naar de volgende...

Aankomende vrijdag hebben we een townshiptour met de hele groep. Verder volgen we in het weekend een dansworkshop, en zullen we olifantjes gaan knuffelen in Addo Elephant park.

Tot de volgende update!!
Groetjes Laura en Inge